Monticchiello – toskańska perełka
Monticchiello to małe miasteczko bardzo blisko Pienzy i Montepulciano. Leży wśród łagodnych toskańskich pagórków, które pokrywają pola zbóż i przecinają wąskie drogi obsadzone cyprysami. Po prostu toskańska sielanka! Monticchiello byłoby jednak tylko jednym z wielu urokliwych miasteczek w tym najpiękniejszym regionie Włoch, gdyby nie coś, co je wyróżnia i czyni niezwykłym…
Polecane noclegi w Monticchiello i okolicy
Casa Adelina – klimatyczne mieszkanie w miasteczku, dobre śniadania i bardzo sympatyczny gospodarz.
Foresteria – świetne mieszkanie w samym centrum, w zabytkowym budynku, niezwykły klimat.
Villa Poliflora – wyjątkowa gościnność i naprawdę spektakularne widoki na Val d’Orcia!
Teatro Povero czyli Biedny Teatr
W latach 50. i 60. XX wieku Toskania była dość biednym regionem, który musiał stawić czoło zmianom zachodzącym po II wojnie światowej. Jedną z nich było zniesienie „mezzadrii”, czyli połownictwa. Chłopi mieszkający wcześniej w domach należących do właścicieli ziemskich i uprawiający ich ziemię wyjeżdżali za pracą i lepszym życiem do miast, a ci, co zostawali, musieli przystosować się do nowych warunków. We wsiach żyło się biednie, pozmieniały się stosunki społeczne, ziemia i domy przechodziły w nowe ręce.
W latach 60. w Monticchiello w wyniku kryzysu narodził się projekt społeczno-kulturalny pod nazwą „Teatro Povero”. Liczba mieszkańców spadła, a ci, którzy z wyboru lub z konieczności pozostali, zaczęli zastanawiać się nad znaczeniem szybkich przemian, które ogarnęły ich świat i tożsamość. Powstała więc idea teatru na placu („teatro in piazza”), jako formy rozrywki, spotkań, które wkrótce przerodziły się w prawdziwy teatr pomagający w odbudowie tożsamości i sensu życia mieszkańców.
W pierwszych latach działania „Teatro Povero” kształtuje się jego formuła i struktura przedstawień. Wystawiana jest jedna sztuka na sezon, podzielona na trzy akty, dotyczące przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Aktorami są oczywiście mieszkańcy, którzy wspólnie tworzą również plan sztuki, dialogi, scenografię. Cechą charakterystyczną tego teatru jest również wchodzenie w interakcję z publicznością. W miarę upływu lat teatr realizuje nowe pomysły, staje się bardziej profesjonalny. Wraz z rozwojem turystyki i po wpisaniu regionu Val d’Orcia (czyli doliny, gdzie położone jest Monticchiello) na listę UNESCO w 2004 roku sytuacja bardzo się zmienia. Monticchiello staje się znane i zachodzi obawa, że teatr stanie się rodzajem żywej szopki, tracąc swoją autentyczność i związek z chłopską tradycją. Otwarte zostaje muzeum teatru, organizacja uruchamia sklepik, biuro turystyczne itd. Po kryzysie gospodarczym w 2008 roku teatr podejmuje jednak aktualne tematy dotyczące zarówno świata, jak i miasteczka, które generalnie niewiele się różnią.
Pierwszy oficjalny spektakl Teatro Povero odbył się 20 lipca 1969 roku, dokładnie w dzień pierwszego lądowania człowieka na Księżycu. Obecnie przedstawienia organizowane są w pierwszych dwóch tygodniach sierpnia.
Wyprawa do teatru w Monticchiello
Kilka lat temu, kiedy przebywałam w Toskanii przez dłuższy czas, mieszkając w Loro Ciuffenna, przyjaciółka zaproponowała mi wspólną wyprawę do Monticchiello.
Przyjechałyśmy po południu, ale jeszcze przed zachodem słońca, żeby móc zrobić trochę zdjęć i pospacerować po urokliwych uliczkach. Był sierpień, a więc gorąco i przyjemnie. Widoki z Monticchiello naprawdę zapierają dech. W miasteczku było już trochę ludzi, kręcących się tak jak my w poszukiwaniu dobrych ujęć, rozmawiających ze sobą, dzielących się wrażeniami.
Zjadłyśmy jakieś przekąski w małej knajpce tuż przy bramie miejskiej i napiłyśmy się po kieliszku świetnego miejscowego wina. Wszystko to w oczekiwaniu na wieczorne przedstawienie, które odbywa się na placu miejskim.
W świetnych humorach po godzinie 21 dotarłyśmy na plac, cały zastawiony krzesłami, pełen głosów, świateł, ludzi. Przedstawienie rozpoczęło się około 21.30, nosiło tytuł „Tempi veleniferi” („Jadowite czasy”). Szczerze mówiąc, język, którym posługiwali się aktorzy, gwarowy i pełen dosadnych sformułowań, był dla mnie za trudny, abym mogła naprawdę śledzić fabułę sztuki. Generalnie mówiła o wydarzeniach z 1944 roku oraz współczesnych, skupiając się na tematyce oporu, przeciwstawiania się wewnętrznej obojętności i bierności, walce z sobą samym. Publiczność co chwila wybuchała śmiechem i biła gromkie brawa.
Po przedstawieniu wiele osób podchodziło do aktorów, żeby z nimi porozmawiać, pogratulować im. Widać było, że ogromna większość ludzi się tutaj zna i naprawdę przeżywa spektakl, przy organizacji którego być może wcześniej pomagali. Warto było w tym wszystkim wziąć udział jeden raz, zobaczyć emocje na twarzach widzów, ich entuzjazm, poczuć niezwykłą atmosferę, nawet bez dogłębnego zrozumienia treści sztuki…
